Dat was het dan.

Dat was het dan, op zondagmorgen om ongeveer 6 uur stapte ik in Schiphol uit het vliegtuig. De 27 uur lange terugreis zat erop, welkom thuis! 

Mijn reis terug was zo'n 27 uur eerder op het vliegveld van Canberra begonnen. Daar was het nog een onaangenaam warme 36 graden. Gelukkig was het vliegveld goed gekoeld en was het er uit te houden. De korte vlucht naar Sydney gaf nog een laatste uitzicht over Canberra en omgeving, kort voor de landing draaide het vliegtuigje ook nog even over de baai van Sydney zodat de Harbor Bridge en het operagebouw nog even aanschouwd konden worden. Het operagebouw straalde in de felle zon.

De overstap in Sydney was een beetje ingewikkeld: uit het vliegtuig, door een gang, door een terminal, naar een andere gate, in een bus, twintig minuten rijden, uit de bus, door de security en naar de nieuwe gate. Dat was een flink gedoe en een beetje spannend vanwege de krappe overstap tijd. 

Maar dat was NIKS, bleek in Abu Dhabi. Hier had ik, net als in Sydney, 2 uur overstaptijd. In het vliegtuig leek alles nog heel simpel: als je moet overstappen, moet je naar de transferbalie om een instapkaart te halen. Gewoon de borden volgen, eitje. Met een klein halfuur vertraging sta ik dan in Abu Dhabi airport. Even de bordjes transferbalie zoeken, ow, daar hangt er een. Een flinke grote, met een grote pijl, die kant op dus. Een stuk verderop kom ik een enorme rij tegen voor een opvallend kleine balie, de transferbalie. Na een halfuur te hebben gewacht in de rij stond ik dan eindelijk vooraan. Hier werd ik met een bedenkelijk gezicht aangekeken door de baliemedewerkster. Ik weet niet of je hier moet zijn, meneer. Wij hebben geen vliegtuig naar Amsterdam vandaag. Oke. Fijn. Vraag maar eens aan iemand anders waar je moet zijn. Volgende!

Een nors kijkende medewerker van het vliegveld luisterde naar mijn vraag, keek bedenkelijk aan en wees zonder iets te zeggen vaag in een richting. Oke, dan maar die kant op. De klok tikt, 50 minuten te gaan. Lange gangen volgen, geen personeel, geen borden, niks. Geen idee of dit goed gaat. Na elke bocht in de gang hoop ik weer op meer informatie, maar nee, gewoon nog een gang. En dan een t-splitsing. Ojee, geen idee waar ik naartoe moet! 40 minuten te gaan. Daar loopt iemand, meneer, waarheen voor de instapkaarten? 

Ik word door een smal gangetje gestuurd naar een grote arabisch-uitziende terminal. Aan de overkant van de terminal hangt een groot bord: Transferbalie. Oke, daar gaan we dan. Ook hier konden ze me niet helpen, voor KLM vluchten moet je niet bij de ETIHAD balie zijn. Oke, dat is redelijk, als er tenminste duidelijk zou zijn gemaakt dat dit een etihad balie was, of als er een duidelijk KLM balie aanwezig was. Ik was een beetje geërgerd, waarheen dan nu? 30 minuten te gaan. Een beveiliger verwijst me naar een balie in een gat in de muur. Er staat geen enkel bord voor, naast of boven de balie. Geen idee wat ze hier doen, het kan op het oog alles zijn, van een helpdesk tot een koffiecounter.

Er staan zo'n 5 mensen voor me. Niet in een mooie rij, maar in een rugby opstelling. Er zitten twee mensen achter de balie, die, op z'n zachts gezegd, niet ontzettend snel te werk gingen. Na vijf minuten was er nog helemaal niemand verder geholpen. Er waren wel al twee mensen voor gekropen. Beide medewerkers waren op problemen gestuit. De een probeerde een stoel te ruilen en de ander probeerde  te snappen hoe de baggage moest worden geregeld. Er kwamen andere medewerkers om de problemen op te lossen, of eigenlijk, om ook naar de computerschermpjes te komen staren. De klok tikte door, er was iemand langs, nu zal het wel opschieten. Tot mijn grote teleurstelling was er ook bij deze persoon een probleem. 

De omroep stem klonk: Laatste oproep voor vlucht naar Amsterdam. Ik begon het spelletje rugby maar wat serieuzer te spelen. Door te roepen dat ik mijn vliegtuig ging missen wist ik warempel aan de beurt te komen. Daar deed zich natuurlijk een probleem voor, mijn baggage informatie ontbrak. Heb ik daar een sticker van gekregen? Vast wel, maar waar? Na wat haastig zoeken dook die sticker op en kon de gesluierde dame verder met het compleet overtypen van alles wat er op mijn paspoort stond, en alles wat er op de sticker stond en misschien heeft ze ook het hele ticket wel zelf getypt. Wie weet, maar het duurde behoorlijk lang. Uiteindelijk kijkt ze me aan en zegt: De vlucht naar Amsterdam is zojuist dicht gegaan. 

Mijn baggage zat echter al in het vliegtuig, dus werd er, tot grote irritatie van de mensen achter mij, nog een poging ondernomen om mij er ook in te krijgen. Er werd gebeld, eerst met een collega, toen met iemand van KLM. Toen kwam er nog iemand kijken. Oke, ik krijg dan toch een instapkaart. Ik loop richting de gate, door de slurf en het vliegtuig in. Dat zit boemvol met wachtende mensen. De deur gaat dicht en het vliegtuig vertrekt. Op het nippertje! 

Dat was het dan. Mijn avontuur in Australië zit er op. Ik heb het er enorm naar mijn zin gehad en ik ben zeker een ervaring rijker. Ik kan iedereen aanraden Australië te bezoeken, het is er prachtig.

Ik hoop dat jullie mijn blog de moeite waard vonden. Ik heb het in elk geval met plezier geschreven. Bedankt voor het lezen en bedankt voor de reacties! Ik hoop jullie allemaal binnenkort weer te zien.

Ik wens jullie allemaal fijne feestdagen en een prettig nieuwjaar!

Cheers, Koen