De laatste tijd

Op zaterdagochtend werd ik wakker met een dubbel gevoel. Het eerste gevoel kwam omdat ik me realiseerde dat ik over twee weken uit Australië zou vertrekken. Nog maar 14 dagen te gaan! Het andere gevoel kwam uit mijn rug en nek, dit deed mij realiseren dat ik niet in mijn eigen bed lag, maar op een bank in een onbekende woonkamer.

De avond van tevoren hadden we hier een filmkijkfeestje. We hebben 'The worlds end' gekeken, een film van het Britse filmmakersduo Nick en Simon. Die waren ook verantwoordelijk voor films als Shaun of the Dead, Hot Fuzz en Paul. Net als deze films was ook 'The worlds end' een vermakelijke film en dus was het feest een erg gezellig feest.

Het feestje had plaatsgevonden bij Harrison, een van de woensdagavondbierdrinkers, die in de noordelijke wijk Watson woont. Vanuit Watson naar Aranda, waar ik woon, fietsen, duurt ongeveer driekwartier. Dat had ik dus uitgesteld tot de volgende ochtend. De bank was een beetje kort maar ik moet niet klagen, ik heb eigenlijk prima geslapen. Misschien dat het bier en de wijn daarvoor medeverantwoordelijk waren.

Op de terugreis per fiets kwam ik maar liefst drie mensen tegen die ik kende. Eentje zat in een auto die voor een stoplicht stond, ik kijk naar de auto, zie de persoon achter het stuur, en hij zwaait naar me: Het is een technisch medewerker op de afdeling. Even later kom ik een bekende uit de pub op de fiets tegen en toen ik bijna thuis was liep ik een professor tegen het lijf. Misschien is het inderdaad tijd om naar huis te gaan. 

Toen het besef er was dat er nog maar twee weken in Australie over waren, en nu nog minder, besloot ik nog maar eens goed om me heen te kijken, te zien wat er nog te zien was en van de typisch Australische dingen te genieten. Toen ik thuis kwam na de fietstocht van drie kwartier was het echter een Nederlandse traditie die daar op me lag te wachten. Op de tafel lag een postpakketje, afkomstig uit Nederland, met mijn naam erop. Het bleek een Sinterklaascadeau te bevatten, met gedicht en al! wat is het toch knap van Sinterklaas dat hij aan alle 'kinderen' denkt, zelfs als ze in Australië zijn! Sinterklaas, als U dit leest, bedankt!

Wat dan wel weer typisch Australisch is, het avondeten die dag: Een steak-sandwich, jawel. Recept: Bak een voortreffelijke steak ongeveer medium rare,zodat hij heerlijk sappig is en eet hem met tomatenketchup tussen twee sneetjes bruinbrood. Simpel.

Wat mijn stage betreft is er ook nog goed nieuws te melden: Aan het eind van vorige week was mijn experiment plotseling succesvol. Volkomen onverwachts begon mijn opstelling toch nog de gewenste resultaten op te leveren waarnaar ik al weken op zoek was. Dit is natuurlijk goed nieuws maar het betekent ook dat deze laatste werkweer ontzettend druk is. Met één succesvol experiment ben je immers nergens in de wereld van de wetenschap, het resultaat moet reproduceerbaar zijn. Duimen maar want er is maar tijd voor één experiment, het moet deze keer meteen goed!