De Reis 6

De reeks verhalen die “De Reis” beschrijven die ik met mijn familie heb gemaakt in oktober eindigt met dit verhaal over Sydney. Daar waren we na twee weken reizen weer aangekomen.

Omdat het deze keer wat rustiger was dan de vorige keer, er was nu immers geen vlootschouw aan de gang, konden we op ons gemak door de stad lopen. Wat opvalt is hoe fotogeniek Sydney is. In veel mooie steden is foto’s maken een actieve bezigheid: Als ik daarachter ga staan kan ik dit gebouw erop krijgen zonder dat andere gebouw en die steeg, beetje inzoomen beetje uitzoomen… Misschien toch van de andere kant van de straat? In veel steden zijn er enkele beroemde ‘fotospots’ van waaruit de stad er goed uitziet. In Sydney hoeft dat allemaal niet. Bijna alles wat je ziet is mooi genoeg voor een foto, het resultaat is dat je constant foto’s aan het maken bent. Ik heb in de laatste dag in Sydney meer foto’s gemaakt dan de rest van de reis bij elkaar.

De reden waarom Sydney zo fotogeniek is, is natuurlijk de baai. Het prachtige heldere water loopt kriskras door de stad. Aan de overkant liggen geen lelijke industrieën of woonflats maar voornamelijk villa’s met groene tuinen. De baai wordt natuurlijk aangekleed door honderden bootjes, the Sydney Harbour Bridge en natuurlijk het Sydney Operahouse. Verder zijn de parken prachtig groen en zien de glazen flats in het centrum er sprankelend uit in de overvloedige zon. Elke foto in Sydney is een plaatje.

Toen we het Sydney operhouse aan het bekijken waren en daarbij ook even langs de ticketbalies liepen kregen we een programmaboekje in handen. Mijn verwachtingen waren niet erg hoog, in dit gebouw, dat een van de beroemdste van de wereld is, kost elk ticket vast een fortuin. Dat viel mee, sterker nog, de tickets waren niet of nauwelijks duurder dan tickets in Nederland. Die avond was er een comedyshow die erg leuk leek en deze kans konden we toch eigenlijk niet laten schieten.

Die avond bezocht ik dus samen met Bram (mijn broer) een show in Het Sydney Operagebouw. De show heette “An evening with Collin and Brad” en was gebaseerd op improvisatie. Wie de Lama’s op BNN kon waarderen, en wie kon dat niet, had zich hier net als ons ten zeerste geamuseerd. Met spierpijn in de lachspieren kwamen we anderhalfuur later de zaal uit. Als je dan het gebouw uitloopt wordt je getrakteerd op de magie van Sydney: Het is donker geworden, vanaf een prachtige locatie aan de baai kijk je over het water naar de verlichtte Harbour Bridge, de bootjes op het water en de verlichtte flats in het centrum. Langs de rand van het water zitten alle terrasjes vol met mensen die ook genieten van de prachtige avond.