De reis 5

Terwijl we vertrokken uit Bathurst begonnen we aan de laatste etappe van onze reis door (zuidoost) Australië per camper. Maar het was niet zomaar een etappe: Een rit over Great Western Highway dwars door de Blue Mountains naar Sydney. Dat klinkt bij voorbaat al als een interessante beleving, maar het waren toch de onvoorziene gebeurtenissen die deze rit gemaakt hebben tot een reis die we niet gauw zullen vergeten.

Het waaide ontzettend hard in de Blue Mountains op die dag. Het hoge camperbusje met korte wielbasis was met veel moeite recht te houden. De rukwinden trokken enorm aan het stuur, in principe konden we zeilend naar Sydney. Maar we zette door en langzaam maar zeker klommen we de bergen in. De wind nam alsmaar toe, de takken vlogen over de weg. Bij Katoomba zette we de camper aan de kant van de weg. Het uitzicht dat je hier hebt over de Blue Mountains is een must, dit moet je gezien hebben. Het uitzicht op de groene vallei was adembenemend, een kleine groene versie van de Grand Canyon. Maar het was vooral de wind die indrukwekkend was. Het was ons een raadsel waarom de bomen niet met wortel en al uit de grond werden gerukt. Alles dat niet vast zat vloog in het rond.

Naast bijna omwaaiende campers en vallende takken is er echter nog een groot gevaar dat komt kijken bij harde wind: Bosbranden. En ja hoor, links en rechts begonnen zich al zwarte wolken te vormen. Eerst ver weg maar later ook steeds dichterbij. Nu zijn ze in Australië wel wat gewend wat bosbranden betreft dus ons echt zorgen maken deden we niet. Maar hoe verder we reden, hoe groter en zwarter de wolken werden. Het was toen we op een voetgangers brug stonden die we hadden beklommen om de adembenemende wolken te kunnen zien en fotograferen dat ik een sms’je kreeg van de overheid. “NSWRFS EMERGENCY BUSHFIRE WARNING” Misschien dat we dan toch maar door moeten rijden.

Hoewel de schaal van het probleem moeilijk in te schatten was begonnen zich tekenen te openbaren dat dit toch serieus was. De wolken waren erg dreigend en er kwam ook een bijzonder grote hoeveelheid brandweer- en politiewagens aanrijden in tegengestelde richting. Ik heb meer brandweerwagens gezien op die dag dan in de rest van mijn leven bij elkaar. De ene na de andere kwam voorbij razen.

Later die dag, na aankomst op de camping in Sydney, zaten we voor de TV. Daar waren de branden groot in het nieuws, “honderd huizen afgebrand in de meest desastreuze bosbrand in bijna 10 jaar…“ Het epicentrum van paniek: De Blue Mountains. De steden waar veel schade was aangericht kwamen beneden in beeld: “Lithgow, Springwood..” Die namen kwamen bekend voor,  want daar waren we diezelfde middag nog geweest.

Dat we te maken hadden met een grote bosbrand bleek toen ik het Nederlanse nieuws op de NOS bekeek. De titels van de prominente artikels spreken voor zich: “Bosbranden teisteren Sydney” “Veel schade bosbranden rond Sydney” “Hele straten verzwolgen door bosbranden in Blue Mountains” “Noodtoestand na branden Australië”

Het heeft de Australische brandweer meer dan een week gekost om de branden te blussen. Achttien oktober staat bij menig Australiër in zijn geheugen gegrift als een rampdag. En wij waren erbij, ramptoerisme op zijn best.