Ik ben vertrokken.

Bij deze lees je mijn eerste weblog over mijn stagereis naar Australië. Op het moment van schrijven zit ik in een vliegtuig, hoog boven de Indische oceaan. Ik ben dus al op de tweede etappe van de heenreis. De eerste vlucht, met Etihad airways is uitstekend bevallen. De vlucht was eigenlijk veel sneller om dan ik had durven hopen. Aan de meeste activiteiten was ik nog niet eens toe gekomen. Mijn boek, mijn luisterboek, mijn laptop, ze zijn mijn tas niet uit geweest. Gelukkig dan is er nog wat te doen op de lange vlucht die eraan zat te komen. Van Abu Dhabi naar Sydney is namelijk een dikke 12 uur vliegen.

De vlucht van Amsterdam naar Abu Dhabi vond bijna in zijn geheel in het duister plaats. Dus er was weinig te zien. (De uitzondering was het centrum van amsterdam, dat prachtig en herkenbaar was vanuit de lucht!) Dat maakte het vertrek uit Abu Dhabi meteen extra de moeite waard. De warme zon zette de woestein optisch in vuur en vlam. En niet alleen de kleuren maar ook de afmetingen van de arabische zandbak vielen niet tegen! De eindeloze uitgestrektheid van het landschap maakt diepe indruk en dat, krap een maand na de Grand Canyon! Ook waren vanuit de lucht de gigantische bouwprojecten te bekijken die er aan de gang zijn. Gigantische woonwijken, bedrijventerreinen en racebanen worden er uit de grond gestampt. De autosnelwegen liggen overal, in een verder nog grontendeels onbewoonde woestijn waar alleen nog vrachtauto's komen. De kleinere straatjes geven de vorm prijs die de bebouwing in de toekomst aan gaat nemen. Hier en daar worden al gebouwen neer gezet maar voor het meerendeel betreft het nog gewoon een gigantische hoeveelheid wegen en rotondes in een levenloze woestijn.

Het gebergte in Oman waar we kort daarna overheen vlogen was ook goed te zien. Fantastische landschappen zo ver het oog rijkt. Erg de moeite waard. En gelukkig kan ik alles goed zien, want als ik dat wil, zit ik aan het raam. Als ik aan het gangpad wil zitten is dat trouwens ook goed. In het vliegtuig zijn namelijk ruim drie plaatsen beschikbaar voor elke passagier. Dat is echt vreemd voor een grote intercontinentale vlucht. Wel is het erg comfortabel. Ik heb drie stoelen naast elkaar gedibst(bezet/gereserveerd/opgeeisd), met de leuningen omlaag kun je dan heerlijk liggen. Dat is wel wat anders dan in een krap stoeltje! Heerlijk.

Een reis zoals deze gaat natuurlijk om het verleggen van grenzen. Daarmee ben ik het afgelopen uur druk bezig geweest. Zoals je misschien wel weet kun je in het vliegtuig een kaartje zien met daarop de route en de huidige positie van het vliegtuig erop. Toen de prachtige arabische landschappen hadden plaatsgemaakt voor eindeloze blauwe wateren werd die kaart ineens een belangrijke indicator. Langzaam maar zeker beweegt het vliegtuigje op de kaart naar het zuidoosten. Steeds springt het als het ware een milimeter op. Steeds als het vliegtuig bewoog trok ik een denkbeeldige, horizontale, lijn vanuit het vliegtuigje naar het westen. Daar vergeleek ik dan of we al zuidelijker waren dat het zuidelijkste puntje van Mexico; Tapachula. De zuidelijkste plaats die ik (tot voor kort) heb bezocht. Het voelt dan toch even bijzonder op het moment dat het vliegtuigje duidelijk zuidelijker zit. Ik ben nu zuidelijker dan ik ooit ben geweest! Sterker nog, elke seconde ben ik zuidelijker dan ik ooit ben geweest. (uiteraard is de seconde hier een arbitraire eenheid omdat de beweging in de praktijk continu is, obviously, maar wel met een negatieve component in de noord-zuid-richting) Zo gauw die grens verlegd is komt de volgende natuurlijk met grote passen dichterbij. De evenaar. Hoewel de evenaar, vreemd genoeg, niet op het kleine kaartje staat aangeduid heb ik toch wel een goed idee waar die ongeveer loopt (give or take een kilometer of 1000). UIt mijn hoofd ken ik de tradities en gebruiken niet meer die vroeger gepaard gingen bij het passeren van de evenaar. Maar het is toch een belangrijke grens die verlegd kan worden. Spannend! 

Inmiddels ben ik eraan voorbij en is het dus officieel winter. Nou valt er rond de evenaar toch geen sneeuw, dus dat zie je er niet meteen aan...

Regards,
Koen

p.s. Mocht je je storen aan al het geleuter, bedenk dan wel, ik moet 12uur(!) zien om te brengen in dit vliegtuig!