Alweer een blog?

“Daar gaan we weer, alweer een blog?” Zo zul je wel denken. De laatste blog was slechts een paar dagen geleden, het blijft maar komen. En zelf had ik ook niet gedacht dat ik nu alweer genoeg zou hebben meegemaakt om een blog te kunnen schrijven. De afgelopen dagen waren niet erg interessant. Ik heb een aantal potentiële kamers bezocht in woonwijken rondom de universiteit en ik heb nog wat rondgefietst door de omgeving. Ook heb ik nogal wat tijd gespendeerd aan het zoeken naar een voordelige simkaart voor mijn telefoon. Dit blijkt een bijzonder saaie maar ook af en toe ronduit vervelende bezigheid. Na uitgebreid wikken en wegen bleek dat de Woolworths-mobile kaart het voordeligst was. Relatief weinig minuten (ik ken hier toch niemand) maar wel veel data (lekker met jullie chatten en facebooken ;) ) voor een redelijke prijs. Ik fiets dus helemaal naar die winkel om er achter te komen dat er geen micro-simkaarten zijn voor deze dienst.(mijn nieuwe telefoon moet met een micro-simkaart worden uitgerust) Voor micro sims moet je bijbetalen. En wel zoveel dat het gehele voordeel verdwijnt. De dag erna had ik uitgezocht dat ik dan het beste voor ALDI-mobile kon gaan. Ook deze levert veel waar voor zijn geld en krijgt goede recensies op internet. Helaas kom ik er ook hier achter dan er een adder onder het gras zit. Deze dienst is alleen beschikbaar voor inwoners van Australië met een bankrekening, een woonadres en een Australisch paspoort….

Dus, de afgelopen dagen waren relatief rustig en ik zou niet de moeite hebben genomen om jullie erover te schrijven. Maar gisteren (zaterdag) was een heel ander verhaal!

Zaterdag 31 augustus.

De dag begon al meteen goed toen om een uur of 10 Emily op de deur van mijn kamer klopte. (Emily is het dochtertje van de vriendin van Vince. De hele week was ze bij haar vader geweest maar dit weekend is ze hier.) Of ik zin had in pannenkoeken. Reken maar! De dag begon dus al goed!
Vandaag ga ik de toerist uithangen, zo had ik me voorgenomen. Ik ga eens lekker naar en door de stad fietsen. Zo gezegd zo gedaan. De fietstocht (op die blauwe mountainbike) naar het centrum van Canberra duurt ongeveer een halfuur. Waarvan een aantal kilometers langs de oever van een groot meer dat midden in de stad ligt. Erg mooi. In het centrum wordt de structuur duidelijk die de ontwerper van de stad gekozen heeft. Er is een groot meer en heel veel open ruimte. Toch liggen de wegen en belangrijke gebouwen in het centrum in een duidelijk patroon. Het bijzondere is dat dit patroon niet alleen betrekking heeft op deze menselijke bouwsels maar ook op de natuurlijke omgeving. Zo is het erg bijzonder om te zien dat de lijn tussen het oude en het nieuwe parlementsgebouw precies de toppen van twee bergen verbind. Het omliggende landschap is dus gebruikt om het patroon van het centrum te richten. Op sommige foto’s zal dit duidelijk zichtbaar zijn. Na een uitgebreide fietstocht door het centrum, langs het meer en over de centrale bruggen kwam ik aan bij het oude parlementsgebouw. Een gebouw dat er kwa vorm indrukwekkend uitziet maar in de praktijk vooral erg klein blijkt te zijn. (voor een parlementsgebouw in elk geval, het is verre van het kapitool zal ik maar zeggen) Wat ik erg bijzonder vond is dat ik er zomaar naar binnen kon lopen, gratis en voor niks. Waarna ik vervolgens gratis privé rondleidingen door het gebouw kon krijgen. Dit gaf mij de kans om deze personen het hemd van het lijf te vragen over de geschiedenis en de politiek van Australië. Een erg leuke ervaring. Het was echt ongelofelijk rustig in dit gebouw, vooral als je bedenkt dat het een zaterdag was, de entree gratis en het weer prima. Je kunt op je gemak door bijna het hele gebouw lopen, van de 2e kamer (house of representatives) naar de 1e kamer (the senate) en van de vergaderzaal van de regering naar de werkkamer van de minister president. En het was zo rustig dat je meestal de enige was in de hele ruimte. Ik denk dat het aantal bezoekers het aantal gidsen nauwelijks overtrof.

Daarna ben ik naar het nieuwe parlementsgebouw gefietst. Dit gebouw is een ordegrootte groter opgezet en staat in het centrum van het hele stradsontwerp. Op de kaart is het gemakkelijk te vinden. De locatie voor het parlementsgebouw was al vastgelegd bij het ontwerp van de stad, ruim 100 jaar geleden maar het gebouw is pas 20 jaar oud. Het oude parlementsgebouw was bewust op een andere plaats gebouwd als tijdelijk gebouw en op een plaats waar het mooi zou staan als er later een nieuw permanent en veel groter gebouw zou worden neergezet. Erg indrukwekkend, 80 jaar vooruit plannen!

Ook het nieuwe gebouw was vrij toegankelijk. Het was hier al nauwelijks drukker dan in het oude gebouw. Op mijn gemak heb ik door het moderne gebouw gelopen. Het heeft een bijzondere vorm met vooral een gigantisch oppervlak terwijl het niet erg hoog is. Bijna alle vormen aan de buitenkant zijn rond en organisch. Er loopt gras van de grond schuin omhoog naar het dak. Ook in dit gebouw kun je een bezoek brengen aan het ‘house of representatives’ en ‘the senate’. Met de lift kun je naar het dak van het gebouw waar je een mooi overzicht over de stad hebt en de gigantische vlaggenmast goed kunt zien die hoog boven het parlementsgebouw uitsteekt.

Ik besloot na dit bezoek om naar de universiteit te fietsen en daar eens rond te kijken. Helaas bleek er behoorlijk weinig te zien te zijn. De moeilijke keuze was nu, ga ik naar huis? Want waar moet ik anders nu nog heen gaan? Maar thuis is ook niet veel te doen. Ik dacht er even over na en kwam tot een bijzondere en bij nader inzien vreemde en onbegrijpelijke conclusie. Ik stond aan de voet van de black mountain, de hoge berg in het centrum met de grote antenne erop. Even later was ik begonnen aan de beklimming ervan, jawel, op de fiets. Misschien was het om te bewijzen dat ik wel een berg op kan fietsen zonder af te stappen, of misschien was het gewoon omdat ik van het uitzicht wilde gaan genieten, ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat het een behoorlijke beproeving was. De berg is behoorlijk hoog en de weg erg steil. Ook bleek dat de versnellingen niet helemaal naar behoren werkten, de ketting kon op het voorste tandwiel niet naar het kleine blad worden geschakeld. Als ik het handmatig toch probeerde schoot hij even later toch weer terug. Na een halfuur zwoegen kwam ik boven op de berg aan en genoot ik van het adembenemende uitzicht en van de prestatie die ik zo-even toch had geleverd.

Opnieuw twijfelde ik, wat ga ik nu doen? Terug? Ik had al bijna besloten terug te gaan toen ik ineens het idee kreeg om naar de grote telecom-toren te fietsen die op de berg staat. Het was op deze plaats dat ik werd beloond voor mijn moeite. En jullie ook, voor het doorlezen tot hier. Ik kijk om me heen en loop naar de dichtstbijzijnde lantaarnpaal om de fiets eraan vast te maken en het is op dat moment, terwijl ik de kabel losmaak en de fiets tegen de paal zet, dat ik een sticker zie zitten op de lantaarnpaal. De sticker is door de tijd en de elementen verweerd maar nog steeds duidelijk herkenbaar. De tekst luidt overduidelijk: “Studievereniging voor technische natuurkunde, Johannes Diederik Van der Waals” Een hartverwarmend moment.

En toen begreep ik het, daarom was ik naar hier gelokt! Het was het lot dat mij naar deze plaats heeft gevoerd, ik moet de betekenis zoeken in de hogere machten die deze hartverwarmende momenten mogelijk maken! …. (grapje, echt waar ;P)

Voor een klein aantal dollars mocht ik de toren in. Dat was zeker de moeite waard, het uitzicht over de stad was prachtig, een aantal foto’s zullen dat bevestigen. Ook hierover zou ik alinea’s lang kunnen filosoferen maar dat zou misschien betekenen dat mijn lezers zullen afhaken en dan het einde van dit verhaal zullen missen.

De dag kwam aan zijn einde en ik was moe. De dag was lang geweest en ik had een dijk van een berg beklommen, iets wat mijn conditie eigenlijk helemaal niet goed vind. Het was op de weg terug, het laatste halfuur van mijn avontuur dat ik het slotstuk te zien kreeg. Het kroonjuweel van Australie en de perfecte afsluiting van een fantastisch mooie dag. Een dag die bevestigde dat ik naar een erg mooi stukje van deze mooie wereld ben gekomen. Dit beeld maakte alles goed. Ik had ineens geen last meer van de vermoeing, van de honger en de dorst die mij op dat moment al 2 uur tergde.

Een meter of dertig van de weg zaten ze. Een groepje van misschien wel 10, wilde, Kangoeroes!

Owja trouwens. Laat zo nu en dan een reactie achter. Geef mij ook wat te lezen! ;p Ik vind het leuk om te zien wie het allemaal leest en wat jullie ervan vinden!