De kleine aarde

Het is inmiddels meer dan een maand geleden dat ik thuis ben vertrokken. Ik ben er inmiddels aan gewend dat ik nu aan de andere kant van de wereld ben, dat het hier lente is en de zon langs de noordkant van de hemel beweegt. Ik ben aan de andere kant van de wereld, meer dan 10.000 km van huis (langs het aardoppervlak gerekend) en toch voelt het niet zo.

Doormiddel van moderne communicatiemiddelen en luchtreizen is de wereld clichématig gekrompen. En hoewel ik deze moderne middelen erg dankbaar ben, ik zou hier waarschijnlijk niet naartoe zijn gekomen als ik had moeten roeien, heeft afstand weinig betekenis. Kun je in deze tijd afstanden nog wel waarderen? ’s Avonds kan ik met Skype een gesprek voeren met mam, ik kan haar gewoon (bijna) live zien op het scherm! En als het echt nodig is dan kan ik overmorgen weer thuis aan tafel zitten. Ik ben dus eigenlijk helemaal niet zo ver van huis als de 10.000 km suggereert. Als ik de wereld voor me zie dan zie ik een klein blauw-met-groen bolletje. Met overal weggetjes, boompjes en beestjes. Een communicatienetwerk van draadjes die alles en iedereen verbind en vliegtuigjes die er rondjes omheen vliegen. Het is klein, krap en bomvol.

De wereld was vroeger toch wel wat groter! Odysseus maakte zijn reis door het middellandse zeegebied in (meer dan) tien jaar en maakte het ene avontuur na het andere mee. Hij moest gigantische afstanden afleggen en kwam terecht in mystieke vreemde landen met vreemde volkeren en wezens. De wereld voor Odysseus was groot, en het overgrote deel zou hij nooit zien. Hij had geen idee hoe groot de wereld eigenlijk is!

In Jules Vernes’ boek ‘Reis rond de wereld in 80 dagen’ wordt een reis rond de wereld beschreven. (in 80 dagen inderdaad) De hoofdpersoon ziet dat de wereld erg klein geworden is met de ‘moderne’ vervoersmiddelen van die tijd. Hij racet zo snel hij kan over de wereld, per boot, per trein of op een andere manier. Na vijf weken non-stop reizen zit hij op de stoomboot van Calcutta naar Hong Kong, mijlenver van huis. Ik ben inmiddels in Australië. En ik ben hier al meer dan een maand!

Maar de wereld is niet klein, de outback van Australië is zo groot dat het je honderd dagen kost om naar de andere kant te lopen, als je dat vol kunt houden tenminste. De gigantische steden die ik heb gezien, Beijing, Londen, New York, Los Angeles, spreken tot de verbeelding. De eindeloze landschappen waar ik deze zomer doorheen heb gereden in de VS spreken mijn kleine wereldbeeld ook tegen. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de eindeloze oceanen.

De wereld is nog steeds erg groot, het kost tegenwoordig alleen wat meer moeite om ervan onder de indruk te raken en dat is eigenlijk wel jammer. Ik denk dat het tijd wordt voor een ellenlange wandeling door de outback om het formaat van de aarde op waarde te kunnen schatten.