Een woensdagavond in Canberra

Zondag heb ik mijn huurautootje nog gebruikt om een flinke rit door de directe omgeving van Canberra te maken. Het landschap is echt ongelofelijk mooi, enkele foto’s zullen dat bevestigen. Ook zijn de buitenwegen zeer de moeite waard om te rijden, goede kwaliteit asfalt en prachtige glooiende bochten over de heuvels. Puur genieten. Toen ik de auto terugbracht bleek dat ik eventjes 580 km op de teller heb gezet, met één tank benzine, die ik voor 35 euro heb gevuld. Dat was de moeite wel waard moet ik zeggen.

Woensdag avond (gisteren) kwam ik op de campus een tweetal mensen tegen waarmee ik een praatje maakte. Al gauw bleken ze op weg naar de pub, dus daar zaten we tien minuten later dan ook achter een flinke pint. Het is wel grappig om zo snel mensen te leren kennen die je gewoon random tegen komt. Het betrof een student archeologie en een student taalkunde, die, geloof het of niet, gespecialiseerd is in talen als Duits, Nederlands, Fries en jawel, Limburgs! Hij was gefascineerd iemand te kunnen spreken die Limburgs kon. Hij spreekt een behoorlijk woordje Limburgs en is nooit in Limburg geweest!

In de pub doken al snel nog een flink aantal vrienden en kennissen van de heren op. Ik werd al gauw aan het voorgesteld als: “Dit is Ghoen (de K wil er niet echt in), hij is nieuw.” Ondanks dat het woensdagavond was leken deze mensen het niet erg te vinden om flink door te drinken en de avond op te rekken. Zo nu en dan ging iemand naar huis, maar opvallend genoeg kwamen er zelfs rond 11 uur nog mensen opdagen zodat de stoelen rond de tafel toch bezet bleven. Ik leerde in een avond zoveel nieuwe gezichten en namen kennen dat ik ze bijna allemaal weer ben vergeten. Gelukkig is er facebook!

Om half twaalf of zo stond Aaron, de student Archeologie die het middelpunt van de bonte verzameling mensen lijkt te vormen, op. Zou hij naar huis gaan? Is het gedaan? Nee, hij stelt alleen voor dat we verkassen naar een bar met pooltafels! Ik heb dus gisteravond tot na middernacht pool gespeeld in een bar in Canberra met een man of acht die ik pas een uur of vier geleden voor het eerst heb gezien.

Als snel werd ik uitgenodigd om volgende week opnieuw aan te schuiven en ik word op de hoogte gehouden van eventuele andere activiteiten. Ik ben benieuwd.

“Wat een leuke avond, hehe, naar bed.”  Ik stond buiten de bar, de rest was er net vandoor gegaan. “Hoe kom ik eigenlijk bij mijn bed?” Eerst maar eens terug naar de campus lopen om mijn fiets te pakken. Nu moet je weten, mijn fiets heeft geen licht. Maar de bussen rijden niet meer en de afstand is echt veel te groot om te lopen. Gelukkig is de fietsroute van de uni naar mijn adres bijna volledig afgesloten van de weg. Het is een tweebaans fietspad dat langs de rand van een natuurgebied loopt.

Na twee minuten fietsen heb ik de universiteit achter me gelaten en daarmee ook de lantaarnpalen. Het is op dit fietspad donken, aardedonker. Er is geen maan en geen enkel artificieel licht bereikt het fietspad. De witte strepen op het pad zijn zichtbaar onder het sterlicht alleen! Hoewel dit enerzijds wel mooi is, de sterrenhemel was prachtig en de nachtelijke stilte was adembenemend, is het ook moeilijk fietsen. Zo nu en dan moet mijn iphone-zaklamp uitkomst bieden omdat alles zwart is. Bijna de hele route naar mijn adres is onverlicht.

Ik fiets door de zwarte duisternis, op een laag tempo, turend naar de weg voor me. Ik hoor geritsel, ik hoor iets of iemand lopen. Schuin achter me. Wat is het? Ik draai mijn hoofd en de zaklamp van mijn telefoon en ik sta oog in oog met een verblinde kangoeroe. Hij staat een meter achter me ofzo en is geschrokken van het licht. Een volwassen kangoeroe is groot, deze was zeker anderhalve meter hoog! Ik fiets vlot door omdat me verteld is dat een kangoeroe agressief kan zijn en behoorlijk sterk is. Hij huppelt vrolijk achter me aan in mijn dode hoek. Al snel zie ik dat er meer kangoeroes zijn, in de bermen en zelfs op het fietspad. Als ik in de buurt kom gaan ze aan de kant. Kangoeroes hebben de vreemde gewoonte om met je mee te gaan. Ze springen dan parallel aan de weg, in de berm, met je mee. Ze zijn gemakkelijk net zo snel als ik ben.

Dus daar fiets ik dan, door de Australische (downtown Canberra) wildernis, in het licht van de sterren en onder begeleiding van een kangoeroe of 5. Je kunt niet zeggen dat je hier niets meemaakt!

Voor volgende week ga ik toch een andere oplossing bedenken.