De Reis 3

Na ons bezoek aan Canberra waarover je eerder hebt kunnen lezen vertrokken we in de camper richting Melbourne. 

Na een middag te hebben gereden kwamen we terecht op een camping in Gundagai. Een klein stadje langs de snelweg. de stad ligt aan de rand van een 'floodplane', een strook land die zo nu en dan overstroomt als het flink heeft geregend. Twee antieke houten bruggen voeren een weg en spoorlijn over de vlakte. De lengte (bijna een kilometer per stuk) en het zichtbare vakmanschap maken deze bruggen tot een indrukwekkende prestatie. De bruggen zijn inmiddels vervallen en in grote mate vervallen maar het is nog steeds een heel bijzonder gezicht. 

Na weer een flinke rit over de snelweg brachten we de volgende nacht door in een stadje dat uitblinkte in saaiheid. Zelden kostte het zoveel moeite om een restaurant te vinden waar gezellig kon worden gegeten. Het centrum was kaal en ongezellig, overal liepen werklui nog in hun overalls rond. Een werkstadje, dat is duidelijk. Toen we na een flinke wandeling eindelijk wat vonden werden we gecompenseerd voor de moeite. Zelden heb ik zoveel voedsel gekregen in een restaurant! 

De volgende dag was het dan zover, Melbourne. Het centrum van deze miljoenenstad was al op een grote afstand te zien. De hoge flatgebouwen in het centrum waren aan de horizon te zien terwijl we over de autosnelweg door de buitenwijken reden. We besloten om maar niet direct het centrum in te rijden. In plaats daarvan zochten we een camping buiten de stad en namen we van daar de trein naar het centrum. Eenmaal in daar aangekomen werden we verrast door een opvallend Europees aandoend centrum. Het was bijzonder druk. Naast de fraaie gebouwen zoals het station en het parlementsgebouw van Victoria vielen ook de vele zombies op die er in de stad te vinden waren. De zombies liepen in smerige en kapotte kleren rond en hun gezichten dropen van het bloed. Niet zo'n aangenaam gezicht! Gelukkig waren er ook straatmuziekanten en -artiesten die de sfeer in de stad opkrikten.

Waarschijnlijk ga ik zelf nog een keer naar melbourne voor ik terug naar huis ga want er is vast nog veel meer te zien. Na een gezellige middag wandelen en daarna lekker eten in pub moesten we namelijk alweer in de trein terug naar de camping.

Ten westen van Melbourne ligt een weg die langs de kust voert. Een civiel meesterwerkje, the Great Ocean Road. Dat was ons doel voor de volgende dag. Helaas ging er al gauw na het verlaten van de camping in Werribee iets mis. Door een verwarrende wegomlegging rondom wegwerkzaamheden kwamen we op een onverharde weg terecht zoals er zoveel zijn in Australië. De weg voerde weg van de beschaving met weilanden aan beide kanten van de weg. Na een paar kilometer waggelen op de ruwe weg was de horizon zo goed als leeg. 'Welkom in de Outback!' Gelukkig vonden we snel een weg die ons naar de autosnelweg leidde zodat we onze reis konden vervolgen. De eindeloos aanvoelende rit door de outback bleek na een blik op de kaart niet meer te zijn dan een ritje van 12 kilometer over een landweggetje vlak buiten de tweede stad van Australië en enkele kilometers van de zee.

De 'Great Ocean Road' doet zijn naam eer aan. De weg slingert langs de prachtige Australische kust met zijn paradijselijke rotsen en stranden. De weg is uit de heuvels en rotsen gehakt om de reizigers zo vaak mogelijk een blik op de kustlijn te gunnen. De bouw moet een behoorlijk karwij zijn geweest want het landschap leek op geen enkel moment geschikt te zijn voor de aanleg van een weg.

We volgden de Great Ocean Road terwijl die ons zuidwestelijk voerdde. Uiteindelijk kwamen we in Apollo Bay aan. We lieten het idee even op ons inwerken dat dit het zuidelijkste punt was waar we ooit waren geweest en misschien wel het zuidelijkste punt waar we ooit zouden komen. In elk geval het zuidelijkste punt van deze prachtige reis. Want vanuit hier zette we onze reis voort in noordelijke richting, we hadden nog maar een paar dagen te gaan en nog een flinke rit voor de boeg!