De sleur

Terwijl ik jullie langzaam op de hoogte breng van de avonturen die ik heb beleefd op reis door Australië, gaat mijn leven en mijn stage natuurlijk gewoon door. 

Het is inmiddels mijn 8e werkweek en de sleur begint er natuurlijk langzaam in te komen. Gelukkig gebeuren er af en toe nog bijzondere dingen die de sleur doorbreken en het verblijf in Australië de moeite waard maken.

Mijn woensdagavonden zijn inmiddels standaard ingevuld met een bezoek aan de pub in het centrum. Daar tref ik dan een clubje mensen aan waarmee ik gezellig wat bier drink. We eten een hamburger of een pizza in het café en trekken de avond gerust tot elf uur door. Het is een gezellige groep waarin leuk gediscussieerd wordt over allerande onderwerpen, van politiek tot wetenschap.

Vrijdagmiddag gaan we standaard met een tiental mensen van de afdeling een biertje drinken in de biergarten op de universiteit. (ja, echt waar, er ligt een biergarten midden op de campus, komop TU/e, dat willen wij ook!) Deze traditie hebben we de afgelopen weken in het leven geroepen. Het bleek namelijk dat als je mensen vroeg om mee te gaan ze dat altijd wel willen, maar dat ze niet wisten of anderen zouden gaan. Hoeveel gezellige avonden zijn hier in het verleden verloren gegaan? Ik heb samen met een aantal anderen afgesproken dat wij sowieso gaan, dat lijkt een goed argument te zijn ten opzichte van de rest. Het aantal deelnemers neemt elke week toe. Het warme weer zal hier ook in rol in spelen. 

Afgelopen dinsdag was het Melbourne-cup-dag. Dat betekent dat het de dag is waarop de belangrijkste paardenrace van het jaar wordt gereden. Vanaf 's morgensvroeg is het al hét gespreksonderwerp. Er wordt over kandidaten en favorieten gesproken, hier en daar worden weddenschappen afgesloten. Er hangen lijsten op in de koffieruimtes waarop men kan opzoeken welk paard welk nummer heeft. Welk paard is het best? Heeft hij wel de juiste Jockey? Wie won er in het verleden? Om kwart voor drie lopen de kantoortjes in het gebouw langzaam leeg. Eén voor een gaan de deuren in het slot. Ik loop even later ook maar de gang op en volg de rest naar de kantine. Daar hangt een flatscreen tv aan de muur waar iedereen vol spanning naar kijkt. Nog maar 5 minuten. Er wordt nog flink gespeculeert. Er blijkt een paard niet helemaal gezond te zijn. Een ander paard is juist heel goed in vorm. De spanning wordt door de presentators nog flink opgevoerd. Als het dan drie uur is lijkt bijna iedereen in de kantine te zijn. De paarden staan klaar voor de start. GO! En weg zijn ze. De paarden rennen alsof hun leven ervan afhangt, maar nog indrukwekkender is het kommentaar van de presentators die zo snel praten dat ze totaal onverstaanbaar zijn. Ze proberen razendsnel te beschrijven wat er gaande is, wie er voor ligt en wie er drijgt te verliezen. Mensen in de kantine zijn vooral bezig om te kijken of hún paard het goed doet. De spanning is om te snijden. Een minuut later is het afgelopen. De paarden zijn over de finish, de uitslag is binnen. De spanning verdwijnt langzaam. De grote favoriet heeft gewonnen, de meeste mensen die gewed hadden niet. Sommige mensen praten nog een minuutje na, maar evenlater is de tv weer uit en is iedereen weer aan het werk. 

Er is een slang gezien, tussen de gebouwen van de afdeling waar ik stage loop. Een zeer licht bruine slang van ruim een meter lang. Een gevaarlijke slang, het gif is dodelijk. De sfeer is gespannen, de hele dag worden er nieuwtjes uitgewisseld. Wie heeft de slng het laatst gezien? Waar is hij nu? De niet-Australiërs worden in de pauzes gauw bijgespijkerd zodat we weten wat we moeten doen. Als je wordt gebeten dan blijf je kalm en ga je zitten. Roep op hulp en laat een ambulance komen. Als je geluk hebt hoeven ze je benen dan niet te amputeren. Kijk goed waar je loopt, als je op hem gaat staan heb je een probleem, wordt me op het hart gedrukt. Niet veel later krijgen we een mailtje van de veiligheidscoordinator. Ook hij lijkt op de hoogte te zijn van de slangs aanwezigheid. Hij benadrukt dat de slang levensgevaarlijk is en niet moet worden benaderd. Als je hem ziet moet je oogcontact behouden op een zo groot mogelijke afstand en bellen. "Tim heeft net de slang gezien!" Met dit bericht worden de mensen in de koffieruimte opgeschrikt. Even later staan we allemaal buiten, de slang is net voor de deur van onze afdeling door gekropen en zit nu in een plantsoen temidden van de laboratoria. Vince was er optijd bij en laat trots iedereen zijn filmpje op de iPhone zien die hij heeft gemaakt. De slang is inderdaad behoorlijk groot en snel. Als de slang na een kwartier niet meer gezien is gaat iedereen terug aan het werk.

Om vijf uur loop ik naar mijn fiets, met mijn gedachte even totaal ergens anders als ik ineens schrik van een beweging voor mijn voeten. Het duurt een halve seconde voor ik besef dat de slang dwars voor me op het pad ligt. Van schrik spring ik een halve meter achteruit. De slang lijkt zelf ook te schrikken en schiet met een ongelofelijk tempo onder de houten veranda waarop mijn fiets staat. Terwijl ik mijn fiets van het slot haal hoor ik de slang onder mijn voeten kruipen. Ik spring op mijn fiets en ga er vandoor.

De volgende dag komt er een email dat de slang zich permanent in de buurt van de veranda ophoudt. Het strenge advies is om daar niet in de buurt te komen.

Vandaag hebben we de slang nog niet gezien maar gevangen is hij ook nog niet.

Maarja, dat maakt het leven wel spannend. Een beetje doodsangst is goed tegen de sleur!