The Ute

In de twee maanden die ik nu al in Australië ben heb ik Kangoeroe's gezien én gegeten, een show in het operagebouw van Sydney bijgewoond en door de outback gereden. Maar gisteren heb ik echt een grote stap gemaakt naar inburgering: Ik heb in een ute gereden!

Hoe kwam dat zo? Chris, een familie vriend van de familie bij wie ik een kamer huur, komt zo nu en dan langs samen met zijn vrouw Monique. Het zijn zeer gezellige en vriendelijke mensen waarmee ik goed kan opschieten. Om een lang verhaal kort te maken, ik heb Chris en Monique vrij goed leren kennen de afgelopen tijd. Zaterdagavond belde Chris mij op. Hij ging de rest van het weekend met zijn vrouw erop uit. "Dus heb ik dit weekend mijn ute niet nodig, als je wilt kun je 'm lenen." Nu weet ik dat ik uit beleefdheid "nee, dankje" het moeten zeggen, maar dat kon ik eigenlijk niet opbrengen want utes zijn gaaf. En ze zijn typisch Australisch.

Een ute (zegge: joet) is een soort pickup die gebaseerd is op een auto in plaats van op een suv. Ik zou zegge, bekijk de foto's en dan zie je wat ik bedoel. Dit soort auto wordt alleen in Australië gebouwd en wordt nauwelijks buiten Australië verkocht. (alleen in landen waar ze links rijden) 

Hoewel de ute eruitziet als een lomp werkpaard heeft hij een dubbel karakter. Naast een laadbak op wielen is de moderne ute ook een sportwagen.

Dit model betreft een Holden VE SV6 Commodore Ute, de instapper. Meestal is dat jammer, als het een instapper betreft, maar deze keer niet. De SV6 is uitgerust met een 3,6L V6, 260 pk en achterwielaandrijving. (voor mensen die niks met auto's hebben: dat is respectievelijk veel, heel veel en gaaf) Ik denk dat het wel duidelijk is dat ik me niet heb verveeld gisteren.

Om zoveel mogelijk te genieten van de dag, en de ute, stond ik gisteren al vroeg op. Ik begon mijn dag met een culturele inslag door een bezoek te brengen aan het oorlogsmonument in Canberra. Hier werd mijn goede voornemen om vroeg op te staan meteen afgestraft, het was nog dicht. Gelukkig was het grootste deel van het terrein toch toegankelijk  en heb ik toch alles goed kunnen zien.

Na een halfuur was ik op het monument uitgekeken en besloot ik om de heuvels ten westen van Canberra op te zoeken. Hier was ik al met de Hyunday geweest en later ook met de camper. Ik wist dat er fantastische wegen liggen om van deze ute te genieten. 

De heuvels in het westen zijn prachtig en de wegen vormen een eindeloze rivier van perfectie. De ute toonde zich ook een prima bondgenoot die het niet erg vindt om van deze prachtige dag te genieten. Vol met goede moed denderden we samen bergopwaarts, de ute is ongelofelijk snel en laat zich in een ongelofelijk tempo door de bochten jagen, de besturing geeft veel vertrouwen en feedback. De scene heeft een serene perfectie in zich. Het paradijselijk landschap en de prachtige bergwegen opgeluisterd door het opgewonden geroffel van de zescilinder.

Maar aan al het moois komt een eind. Maar soms wel heel snel! Ik was nog geen twee kilometer onderweg... Mijn moed zonk me in de schoenen en de glimlach verdween van mijn gezicht. Wat verschrikkelijk! Dat meen je toch niet? 

Er zijn weinig dingen die een foutloze zondagochtend meer kunnen verstoren dan dit. Een groot geel bord met grote koeienletters: "Cycling Event, drive with caution". En ineens waren ze overal, wielrenners! Niet een paar, maar een haast eindeloze rij. Vanwege het bochtige karakter van de weg is het inhalen van de fietsers een ware nachtmerrie omdat je eventuele tegenliggers moet kunnen zien aankomen. In het begin had ik nog hoop dat ik ergens een afslag zou kunnen nemen die me naar een rustig gebied zou brengen. Maar nee, het hele gebied stond in het teken van het wielerevenement. Ik parkeer de ute in de berm en begin over een plan B te denken. De wielrenners komen langzaam voorbij, sommige staan op de trappers anderen hebben de laagste versnelling opgezocht en draaien duizend toeren per minuut. Allemaal hebben ze het zweet en een zware uitdrukking op hun gezicht staan. Ik weet het, fietsen is niet leuk, en dankzij jullie is autorijden dat vandaag ook niet, bedankt!

Mijn plan B was om over de highway naar het noorden te rijden naar Yass. Dit stadje had ik nog niet eerder bezocht. Omdat ik geen idee had wat er te doen was reed ik maar direct naar het toeristen informatiecentrum. Daar werd mij aangeraden om binnendoor terug te rijden naar Canberra, over een weg die niet eens op de kaart staat. "Het is wel een paar uur rijden, maar zeer de moeite waard!" werd mij verzekerd. Na een wandeling door yass en een lunch bij de lokale Subway begon ik mijn terugreis. 

Was deze route de moeite waard? Reken maar! Eindeloze stukken landweg door de heuvels ten noorden van Canberra. De weg leidt langs prachtige rivieren en meren en door prachtige groene dalen. Het landschap was zo nu en dan wel 'Lord of the Rings'-waardig te noemen. Ik hoop dat mijn foto's dat duidelijk maken. Verder was het bijzonder hoe rustig het op deze weg was. Op een enkele schapenboerderij na was er niets dan wildernis. 

Gelukkig maakte deze weg het wielren debakel meer dan goed. Op deze wegen kun je heerlijk van het autorijden genieten. Zeker als je een Australische ute hebt meegebracht.

Het is me na deze zeer aangename zondag wel duidelijk waarom dit soort auto een groot succes is in Australië. Niet alleen is het een praktische wagen, hij voelt echt als een sportwagen. Vanwege het uitblijven van fatsoenlijke milieuwetgeving in Australië zijn dit soort auto's met fantastische motoren behoorlijk betaalbaar. Je krijgt heel wat auto voor je geld. En er is ook goed nieuws voor mensen met stijl, de Holden Commodore is er ook als station en sedan.