The war memorial

Afgelopen zondag was weer een regenachtige dag in Canberra. Dus wat ga je dan doen? Een boek lezen, een film kijken? Dat is een beetje zonde, ik ben in Australië, ik moet genieten van mijn vrije zondag hier. 
Eigenlijk was deze regenachtige dag een goede reden om Canberra's musea te bezoeken, daar was ik nog niet aan toegekomen. Ik was erg dankbaar dat ik tijdens deze regenachtige dag opnieuw gebruik mocht maken van Chris z'n ute zodat ik niet zou verzuipen. Ik weet niet zeker of ik het op had kunnen brengen om de tocht naar het centrum op de fiets te volbrengen in de regen.

Mijn museumtocht begon bij 'The National Gallery of Australia" een groot kunstmuseum. Voornamelijk werken van Australische artiesten vullen de zalen van dit bijzondere museum. Zowel moderne kunst, klassieke schilderijen als zogenaamde Aboriginal-art. De aboriginal art bestaat uit allerlei versierde objecten en gebruiksvoorwerpen die gemaakt en gebruikt worden door de originele bewoners van Australië. Het viel me vooral op hoe rustig het was in het museum, het was toch zondag?

Hierna bracht ik een bezoek aan 'The National Library". Hier kun je (met een lidmaatschap helaas) gebruik maken van een gigantische collectie boeken, kaarten en naslagwerken. Ook waren er verschillende kleine exposities die beschreven hoe men vroeger kaarten maakte en hoe de pioniers in Australië het land langzaam in kaart hebben gebracht. Interessant, maar het stelde niet heel veel voor.

Op een hoge heuvel aan de rand van Canberra staat een oud observatorium van de universiteit. Eenmaal boven gekomen zag ik een groot aantal koepels maar helaas was geen enkele telescoop opengesteld voor publiek, dat viel tegen. Wel was er een klein museum met restaurant. Al bleek na binnenkomst dat het museum gesloten was. Het ging dus feitelijk om een restaurant op een berg....

De laatste keer dat ik bij het "Australian War memorial" was, was het gesloten. Omdat het gebouw vrij klein lijkt had ik nog niet de moeite genomen om terug te komen en naar binnen te gaan. Nu, tijdens de regenachtige zondag, was het moment daarvoor. Ik dacht dat het zou gaan om een monument met misschien een kleine expositie, maar nee, er stond me heel wat meer te wachten. Toen ik het gebouw binnenliep werd ik opgewacht door een man die over vijf minuten zou beginnen met het geven van een rondleiding. Zou ik het leuk vinden om de rondleiding mee te maken? Ik wist niet zeker of ik het leuk zou vinden maar het stelt niet zoveel voor dacht ik, dus het duurt vast niet lang.

Na het bezichtigen van het monument, met alle namen van de Australische slachtoffers van alle oorlogen waaraan Australië heeft deelgenomen, kwamen de verhalen. De gids had bij elk object in het gebouw een verhaal paraat, het één nog interessanter dan het ander. Toen ik dacht dat we bijna alles hadden gezien werden we in een lift geleid die ons naar de kelder bracht. Daar werd ik verrast door een gigantisch oorlogsmuseum, compleet met hele helicopters, jeeps, tanks, vliegtuigen, wapens en oorlogsfoto's. Langzaam gaan we (de groep is misschien 10 mensen groot) van object naar object en van zaal naar zaal. Bij elk object hoort een verhaal. De gids presteerde het om alles interessant te brengen, vragen te beantwoorden en iedereen geboeid te houden. Ik had geen moment de neiging om ervan door te gaan.

Een indrukwekkende collectie en een zeer goede gids, die trouwens een vrijwilliger bleek te zijn.

Ik schok eigenlijk pas echt toen het donker bleek te zijn toen ik buiten kwam. De rondleiding had twee en een halfuur geduurd.